Over recent weeks, a few Dutch artists, united under their bandname Poets Don’t Dance, have composed three of their ultimately ten clips for their brandnew album WHERE KIND IS KING (2022).
First in line, is the clip Putin, Vor! (Putin, Thief!) – Elegy for Vlad the Poisoner. An intense protest song against Putin’s corrupt regime and in support of Aleksej Navalny. Derk Sauer of The Moscow Times, personally delivered the clip to Team Navalny in Russia. The music accompanying the lyrics, is composed by Rafaël Krux, who also made the soundtrack for the over 140-million times viewed documentary about The Palace of Putin at the Black Sea.
Next came the clip Frau Merkel, mehr Licht! Abschiedslied fuer Angela Merkel. A farewell present for Merkel Miracle, who made Germany and the whole of the EU a lot more peaceful and together than would have been the case without her. The German Ambassy in The Hague, delivered the clip to Frau Merkel the royal way.
Third in row, there is the clip No More Chains! A song of sadness, live recorded in Yerevan on Genocide Day, during a recorded earthquake. The song is a lamento for peace and freedom, amidst a region haunted by genocide and war. Such as in the region Nagorno-Karabach. The clip is a musical and lyrical reflection on La condition humaine, as well as the original sin of genocide.
The three above clips, are only the beginning of a project that will encompass ten unique songs that dare to combine lyricism, music, imagery as well as recent events occurring in the midst of our globe. The title of the entire project – as well as the album – is: Where Kind is King.
Poets Don’t Dance consists of poet and historian Serge van Duijnhoven, mixmaster dj DNA of the Urban Dance Squad, director and painter Ate von Video, frequencycowboy Fred dB and and Edwin Berg both on piano and melodica.
Do you wish to know more about the upper clips or the ideas behind When Kind is King, please feel free to contact the frontman of the band:
Serge van Duijnhoven, Vught NL
sergevanduijnhoven@gmail.com
PUTIN, VOR! Elegy for VLAD THE POISONER Poets Don’t Dance – Let Freedom ring, with a smile on a string!
FRAU MERKEL, MEHR LICHT! Abschiedslied fuer Angela Merkel Poets Don´t Dance – Gern gescheh´n Productions
No More Chains Poets Don´t Dance live in Yerevan No More Genocide Productions
CREDITS AND LYRICS
PUTIN, VOR! ELEGY FOR VLAD THE POISONER
Music copyright Rafaëel Krux: composer of the Russian Revolution 2.0, basescore from the piece Emotional Violons, to be found on the sublime album Epic Barok. rafaelkrux@rafaelkrux.com. Please subscribe to his channel on Youtube.
Lyrics, voices: Sergej Paraplexus
Sound/Mix: dj DNA (Urban Dance Squad)
Images: Ate von Video
Poets Don´t Dance Productions St Petersburg – Vught
LYRICS
Putin Vor, Putin Vor
You, Vlad you poisoner!
Set us free Aleksej Navalny
No More FSB
No More Autocracy!
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner!
Set us free, Navalny
Give Mother Rassija
Finally real Democracy!
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner!
Stop the Bullshit
In the name of stability
And give Rassija
Our human rights
Back in all honesty
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner!
No more krisha
No more maffia
No more otkat
No more FSB
And most of all:
No more oligarchy!
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner!
Set us free! Set us free!
Free your brave prisoner
Aleksej Navalny…
16.02.21
To mister president Putin the Poisoner, It is true that even evil has the right and – may we say – holy obligation to exist. Rhythmus, dance and fight on the dancefloor with its cosmic counterparts, form the basic of all vibration in the universe. But it are the brighter forces that determine how far we desire to be overshadowed, dominated and eventually exterminated, by the Schuetzstaffel of you and your oligarch kind. As well as by the poor slavic peoples of Russija who you continue to let live as slaves in the unfortunate meaning of their current destiny. All tyrants shall fall. All life will perish, but first of all thrive in nature’s light and delight. Truth matters, as much as honesty. Community, as much as individual freedom. Individual freedom, lies at the base of all collective well being. All lies will ultimately shine through on the balance of our individual souls. It is time to crawl back, mister president Putin the Poisoner, into the black hole you came from and where you belong. No more krisha, no more iron boxes we are captured and improsined in for so long already. Let a ring of light shine over all the skies of Russia, after your demise. The sky is our origin and destiny, the earth is our fate. Sputnik has finally landed, in the heart and souls of our eleven-time-zones-wide, beautiful but misfortuned Russian Federation!
– Paraplexus
FRAU MERKEL, MEHR LICHT!
Abschiedslied fuer Angela Merkel
Gern gescheh´n Productions
Poets Don´t Dance
All copyrights reserved 2021
Music: excerpt from Quartetra, Danças Occultas (1996)
Music copyright Rafaëel Krux: composer of the Russian Revolution 2.0, basescore from the piece Emotional Violons, to be found on the sublime album Epic Barok. rafaelkrux@rafaelkrux.com. Please subscribe to his channel on Youtube.
Lyrics, voices: Sergej Paraplexus
Sound/Mix: dj DNA (Urban Dance Squad)
Images: Ate von Video
Poets Don´t Dance Productions St Petersburg – Vught
…
ELEGY FOR PUTIN VOR – VLAD THE POISONER
Putin Vor, Putin Vor Vlad you poisoner!
Set us free Aleksej Navalny!
No More FSB
No More Autocracy!
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner
Set us free, Navalny!
Give Mother Rassija
Finally a real
Democracy
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner
Stop the Bullshit
In the name of Stability
And give Rassija
Our human rights
Back in all honesty
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner
No more krisha
No more maffia
No more otkat
No more FSB
And most of all:
No more oligarchy!
Putin Vor, Putin Vor
Vlad the Poisoner
Set us free! Set us free!
Free your brave prisoner
Aleksej Navalny
To mister president Putin the Poisoner, It is true that even evil has the right and – may we say – holy obligation to exist. Rhythmus, dance and fight on the dancefloor with its cosmic counterparts, form the basic of all vibration in the universe. But it are the brighter forces that determine how far we desire to be overshadowed, dominated and eventually exterminated, by the Schuetzstaffel of you and your oligarch kind. As well as by the poor slavic peoples of Russija who you continue to let live as slaves in the unfortunate meaning of their current destiny. All tyrants shall fall. All life will perish, but first of all thrive in nature’s light and delight. Truth matters, as much as honesty. Community, as much as individual freedom. Individual freedom, lies at the base of all collective well being. All lies will ultimately shine through on the balance of our individual souls. It is time to crawl back, mister president Putin the Poisoner, into the black hole you came from and where you belong. No more krisha, no more iron boxes we are captured and improsined in for so long already. Let a ring of light shine over all the skies of Russia, after your demise. The sky is our origin and destiny, the earth is our fate. Sputnik has finally landed, in the heart and souls of our eleven-time-zones-wide, beautiful but misfortuned Russian Federation!
Serge van Duijnhoven, presentator van het boekenprogramma Babel in Bolle, Brussel
Ik ben een afgestudeerd historicus, ervaren redacteur alsmede een veelvuldig gepubliceerd literator en frontman van de lyrische band Dichters Dansen Niet, die dolgraag zijn schouders wil helpen zetten onder het nieuw aangekondigde Boekenprogramma van de VPRO. Na mijn studie Nieuwe en Nieuwste Geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam (afgerond in 1995), ben ik actief geweest in de wereld van de internationale journalistiek, de kunst en de literatuur. Ik maakte reportages, werkte als (tv-)redacteur, host van een boekenprogramma in Brussel en schreef een negentien tal werken van fictie en non-fictie, poëzie en proza.
Ik beschik over veel werk- en levenservaring, uitstekende literaire contacten in binnen- en buitenland, een grote eruditie en een heldere stem. Bovendien heb ik tal van interessante inhoudelijke en vormtechnische ideeën die een brandnieuw TV-boekenprogramma anno 2021 goed van pas zouden kunnen komen.
Werkervaring
Redacteur vaktijdschriftSchatten van Vught
jan 2020 – heden | 12 p.w.
Redacteur van het historisch magazine Schatten van Vught; verschijnt vier maal per jaar in full colour. Neemt de geschiedenis van Vught en omstreken onder de loep, van de prehistorie tot nu.
Ion Monoran International Festival of Poetry dec 2019 |
Deelnemer en mede-organisator van dit festival in Timisoara, Roemenie. Waar een moedige, dissidente dichter (Ion Monoran) op 16 december 1989 de revolutie tegen de tyran Nikola Ciauçescu ontketende, door een tram te kapen en met zijn verzen op te roepen in opstand te komen tegen het “Genie van de Karpaten”. Een twintigtal dichters uit diverse landen werd uitgenodigd om de vlam van de vrijheid te vieren. https://sergevanduijnhoven.wordpress.com/2019/12/12/chant-for-ion-monoran-timisoara-1989/
TV-redacteur (programma-ontwikkeling)Harry de Winter Media
oktober 2017 – 2018 | 18 p.w.
Bedenker van tv-format van het nieuwe programma Mijn laatste avondmaal, waarin twaalf topkoks hun private laatste avondmaal bereiden.
Serge van Duijnhoven te gast bij Chantal Pattyn, nethoofd van Klara (VRT Radio), met oa. Christophe Vekeman (18 maart 2014)
Oprichter, archivaris en historicus voor The Hindenburg Line Project (www.hindenburgline.eu). Publicist en hoofdredacteur van het boek Hadden we maar dezelfde taal gesproken (uitg. Rubinstein 2016). Frontman van Dichters Dansen Niet bij de voorstelling van dezelfde titel (”Hadden we maar dezelfde taal gesproken”). Mede-exposant van exposities in Tilburg (Museum De Pont), Brussel (De Markten) en Salzburg (Kulturhaus).
Het samenvatten in beknopte vorm van commissievergarderingen en plenaire vergaderingen van het Federale Parlement in Brussel, België.
Hoofdredacteur vaktijdschriftAvans Hogeschool
jan 2010 – nov 2012 | 42 p.w.
Hoofdredacteur van het tijdboek Le Grand Tour; de geschiedenis van 200 jaar kunstonderwijks in Noord-Brabant 1812 – 2012 (Avans Hogeschool; het boekwerk dat de afronding vormde van dit project werd op 6 oktober 2012 aangeboden aan H.M. Koninging Beatrix)
Verslaggever (bladen)International Feature Agency
jan 2007 – jun 2012 | 28 p.w.
Het schrijven van verslagen van filmfestivals en van filmrecensies voor het International Feature Agency (IFA). Het maken van interviews met beroemde filmregisseurs en acteurs zoals Tom Cruise, Emir Kusturića, Brad Pitt etc..
Presentator/Interviewer boekenprogrammaBabel in Bolle (Brussel)jan 2005 – jun 2008 | 18 p.w.
Het interviewen van schrijvers en dichters die een nieuw boek hadden gepubliceerd, telkens in duo-vorm, oa.: Tommy Wieringa en Maria Barnas, David van Reybrouck en Frank Westerman, Koen Peeters en Johan de Boose, Brigitte Raskin en Kamiel Vanhole, F. Starik en Vrouwkje Tuinman, Hugo Claus en Tom Lanoye.
Verslaggever (omroep)VRT Cobra
jan 2010 – jan 2011 | 32 p.w.
Het verzorgen van verslagen van filmfestivals en het schrijven van recensies over film
Het schrijven en copyklaar maken van het Cultuurbeleidsplan Etterbeek 2004 – 2010.
CommunicatiemedewerkerMuseum Jan Cunen Oss
mrt 2001 – nov 2004 | 32 p.w.
Door directeur Edwin Jacobs ben ik aangezocht als “stadsfilosoof van Oss” om in los verband mee te werken aan een dynamischer beleid van het Museum Jan Cunen. Verzorgen van lezingen, performances, het onder de aandacht brengen van tentoonstellingen in allerhande media; het ontplooien van gerichte initiatieven die bezoekers bij het gemeentemuseum en zijn exposities weten te betrekken. Tevens was ik auteur van het boek Ossensia: Brabantse Gezangen (2004).
AuteurIn Flanders Fields Museum Ieper België
mrt 2001 – sep 2002 | 28 p.w.
Publicist van het boek Oorlogsfotografen/Photographers in Wartime (Ludion). Opdracht in kader van expositie DEAD.LINES oorlog, media en propaganda in de 20ste eeuw, In Flanders Fields Museum, Ieper.
Literatuurexpress Europa 2000 jun – jul 2000 |
Deelnemer namens Nederland aan dit pan-Europese literatuurproject van meer dan honderd schrijvers uit 43 landen die zes weken lang per luxe trein het continent over reisden – van Lissabon tot Moskou en met als eindstation Berlijn -, en in twaalf steden optredens gaven en debatten bijwoonden. Zie mijn verslag in De Groene Amsterdammer: https://sergevanduijnhoven.wordpress.com/2009/08/24/de-dood-in-glazuur-schrijvers-treinen-door-europa/
Hoofdredacteur tijdschriftUitgeverij Prometheus/Uitgeverij De Bezige Bij
feb 1993 – jan 2000 | 42 p.w.
Hoofdredacteur en oprichter van het Tijdboek MillenniuM (spraakmakend magazine voor kunst, literatuur, architectuur, design en cultuur, tot 1996 uitgegeven door Prometheus, vervolgens door De Bezige Bij tot het verscheiden in 2000).
Oorlogsverslaggever Barend & Van Dorp (RTL tv)Kosovo-oorlog 1999
jan 1999 – mei 1999 | 32 p.w.
Freelance medewerker De Groene Amsterdammer
sept 1989 – mei 2005 | 18 p.w.
Oorlogsverslaggever de Volkskrant & De Morgen (bladen)Sarajevo
nieuwe en nieuwste geschiedenis (wo-master)Universiteit van Amsterdam
aug 1989 – aug 1995 | Diploma: Ja
Doctoraal diploma Nieuwe en Theoretische Geschiedenis, Universiteit van Amsterdam. Bijvakken: Kunstgeschiedenis, European Cultural History, Amerikanistiek, Communicatiewetenschap. Afgestudeerd op 28 augustus 1995 bij dr. Rob van der Laarse en dr. Willem Melching met een scriptie over De Democratisering van de Bohème.
vwoHighschool Luverne Minnesota USA
aug 1988 – jul 1989 | Diploma: Ja
Diploma Luverne Highschool, Minnesota Verenigde Staten. Ik verbleef hier een jaar als Foreign Exchange Student via het uitwisselingsprogramma van ASSE.
gymnasium b (leerjaar 4-6)Titus Brandsma Lyceum, Oss, Nederland
aug 1982 – jul 1988 | Diploma: Ja
Diploma Gymnasium-B, Titus Brandsma Lyceum, Oss, Nederland.
Vaardigheden, competenties en interesses
Taal
Mondeling
Schriftelijk
Nederlands
Uitstekend
Uitstekend
Frans
Goed
Goed
Engels
Uitstekend
Uitstekend
Duits
Goed
Goed
Rijbewijzen
B
Competenties
Als oprichter, hoofdredacteur van het Tijdboek MillenniuM en voorzitter van de Stichting Kunstgroep Lage Landen heb ik vele beslissingen moeten nemen die noodzakelijk waren voor het realiseren van talloze projecten, organiseren van exposities en het laten verschijnen van een alomvattend cultureel en literair kwartaalblad. Als verslaggever voor NRC-Handelsblad, de Volkskrant, De Morgen, De Groene Amsterdammer en het International Feature Agency heb ik ruime journalistieke ervaring opgedaan. Als auteur van negentien publicaties, heb ik brede contacten opgebouwd in de literaire wereld in binnen- en buitenland.
Interviewen en resumeren
Samenwerken en overleggen
Kritisch lezen en doorgronden Schrijven en rapporteren
Verslag van een reis naar Minsk, gehouden in juli 2000 samen met 104 schrijvers van de Literature Express
Bij de aankomst van de Literatuur Express Europa 2000 in Minsk, Witrusland, worden de schrijvers van de trein die al sinds begin juni dwars door Europa trekt, onthaald op een folkloristisch heldenwelkom. Net als in de goeie ouwe tijd van het Fellow Travelling, toen westerse toeristen in de Sovjetunie nog als koningen van vreemde stammen werden ontvangen. Meisjes in schattige klederdracht delen brood met zout en bosjes bloemen rond op het station, en volksdansers huppelen Witrussische dansjes met de handen in de heupen. Vervolgens rijdt het gezelschap onder militaire escorte en via regenachtige, verlaten straten naar het gemeentehuis, waar de autoriteiten woorden tekort komen om hun hoogvereerde gasten te prijzen. ‘Dank u voor het scheppen van harmonie in deze verdeelde wereld’, spreekt de minister van cultuur. De burgemeester van Minsk begint zijn praatje nogal cynisch met de opmerking dat iedere grote stad zijn markeringspunten heeft. Parijs heeft de Eifeltoren, Rome het Colleseum, Londen de Tower Bridge. ‘Minsk heeft niets meer’, besluit de minister. ‘Al onze markeringspunten zijn verwoest tijdens de Grote Patriottische Oorlog. Toch heet ik u van harte welkom, in deze dappere, historische hoofdstad van het Blauwogige Witrusland.’
Na afloop van de ontvangst in het gemeentehuis, maakt de bus met schrijvers een tour door de stad. Alle monumenten worden getoond, meestal voor partizanen, communisten of dichters. Pokdalige en monstrueuze standbeelden zijn het, van vier keer de menselijke proportie. De vrouwelijke rondleidster somt het aantal keren op dat Minsk in haar 930 jarige bestaan met de grond werd gelijkgemaakt. ‘In 1505 door de Krimtartaren. In 1654 tijdens de Pools-Russische oorlog. In 1708 tijdens de Zweeds-Russische oorlog. In 1812 door Napoleon, en in 1941 door de Duitsers…’
Er volgt een korte stilte als we langs het kolossale, okergele KGB-hoofdkwartier rijden (de geheime dienst in Witrusland heet nog altijd KGB, zoals het Leninplein nog altijd Leninplein heet, de Komsomolrivier nog altijd de Komsomolrivier, en de Karl Marxstraat nog altijd de Karl Marxstraat). De dame van de rondleiding kijkt de andere kant op. Niemand van de schrijvers weet aan welke burcht van verschrikking ze precies voorbijrijden. Walter Aliferavis, een Witrussische schrijver die naar eigen zeggen ‘korte science fiction verhalen met anti-totalitaire propaganda’ schrijft, omshrijft het gele bolwerk de volgende dag als het ‘gebouw met de duizend kamers’. Het gebouw kent geen straatnummer, geen bordjes, geen opschriften. ‘Het is gebouwd om angst aan te jagen, en het is angstaanjagend. De architecten van Stalin waren vaklieden. Hun meesterschap leverde hen vaak niet veel meer op dan de dood, want de architecten waren doorgaans de eersten die achter de metersdikke muren werden geslachtofferd.
Nog ieder jaar worden er intellectuelen in Witrusland opgepakt door het regime. Walter vertelt me dat een van zijn collega’s het afgelopen jaar in het gebouw is verdwenen.
Walter vraagt of het waar is dat de schrijvers op de trein een petitie hebben opgesteld over de oorlog in Tsjetjenie, en een open brief aan Poetin. Als dat zo is, wil hij die graag naar Vilnius in Litouwen smokkelen en publiceren in de onafhankelijke krant Slobodnie Novosti.
Het lijkt wel of hier in Minsk de Sovjettijden nooit zijn opgehouden. Lukashenko heeft de klok zo’n halve eeuw teruggedraaid.
Lukashenko: dictator voor het leven?
‘We are certain that those who came here will remember the capital of the Republic of Belarus for a long time’, valt te lezen in de folder ‘Welcome to Minsk; Advertising Gide & Sity Map’ die op de hotelkamers klaarligt voor de schrijvers van de Literatuur Express. De gids is geschreven in een even hallucinerend als hartverscheurend brabbelproza. Door de spelfouten heen wordt onomstotelijk duidelijk hoezeer Witrusland van de rest van de wereld is afgegrendeld. Contact met het buitenland is voor de meeste Witrussen een onmogelijkheid. Internationale telefoonkaarten zijn er niet (‘ze zouden toch te duur voor ons zijn’, wordt gezegd), en ook buitenlandse kranten mogen niet worden verspreid. Vrije Witrussische dagbladen, zoals Slobodnie Novosti, verschijnen noodgedwongen enkel in de buurlanden Litouwen en Polen.
Niet alleen de persvrijheid, ook andere fundamentele vrijheden worden door de zesenveertigjarige president van de republiek Witrusland, Alexandr Grigoryevich Lukashenko, afgedaan als overbodige luxe. Tijdens een speciale zitting van de Opperste Sovjet op 20 juli 1994 zette Lukashenko de lijn van zijn te volgen beleid als volgt uiteen: ‘Er kan in dit land slechts een dictatuur heersen, en dat is de dictatuur van de wet.’ Een omnipresente troepenmacht van gewapende militia’s in camouflagetenue, ziet er op toe dat er die dictatuur gestalte krijgt. In de Sity Gide lees ik in de rubriek ‘Who is Who in Belarus’ (die geheel en al gewijd is aan de president) dat A. Lukashenko in 1997 de Internationale M.A. Sholokhov Prijs in ontvangst mocht nemen, voor zijn ‘moedige politieke publicaties en zijn onzelfzuchtige inzet voor de verdediging van het publieke belang’ en dat de Witrussische orthodoxe kerk hem een jaar later toeliet tot de Orde van het Kruis van het Sint Efrosinya Polotzkaya vanwege zijn ‘enorme bijdrage aan de spirituele hergeboorte van de natie.’
Van die spirituele hergeboorte is op de straten in Minsk vooralsnog weinig te merken. Het schrikbewind van de president (die naar eigen zeggen twee helden heeft: Lenin en Hitler), heeft duidelijk zijn effect op de geestesgesteldheid van de burgers. De mensen in Minsk zien er gejaagd en verschrikt uit, en op de brede boulevards is en blijft het overdag zowel als ‘s nachts angstwekkend stil. Af en toe scheurt een tram of dieselvrachtwagen voorbij, een indrukwekkende gifdamp achterlatend in het straatbeeld. Het enige land waarmee Witrusland mee valt te vergelijken, is waarschijnlijk Noord-Korea.
‘De val van de Witrussische roebel dit jaar was voor de meeste Witrussen geen verrassing’, lees ik in de Sity Gide. ‘De geldpersen draaien in dit land op volle toeren. In de afgelopen tien maanden bleef het voortdurend nieuwe biljetten regenen over Witrusland, met een totale waarde van 542 triljoen roebels.’ De Sity Gide vermeldt dat ‘het leiderschap van het land zich nu eindelijk serieus aan het voorbereiden is op het nieuwe millennium, en dat iedere persoon die in de Republiek leeft bij de start van het jaar 2000 met een origineel cadeau werd verrast: nieuw geld.’ Gedoeld op Lukashenko’s beslissing om vanaf 1 januari maar meteen drie nullen op alle nieuwe biljetten weg te strepen. Probleem is echter dat het oude geld, de miljoenen en miljarden roebels waarvoor je nauwelijks meer dan brood, shampoo, groenten, fruit en benzine kon kopen, nog steeds in omloop zijn.
De deelnemers aan de Literatuur Express zijn ten einde raad en laten zich uiteindelijk bij hun aankopen maar het precieze aantal biljetten uit de portemonnee vissen door de verkopers, taxichauffeurs, obers en receptionisten in en om hotel Belarus, de enclave waarin de schrijvers zich noodgedwongen maar hebben teruggetrokken. Vijf miljoen roebel (anderhalve Euro) voor vijf perziken, zes mijoen roebel (twee Euro) voor een nieuwe cd van de Russische zangeres Zemfira (‘Niet Bestemd voor Verkoop in Rusland’, staat er op het cd-hoesje).
Over de verdwijningen van Witrussische collega’s in het KGB-gebouw maken de meeste schrijvers van de Literatuur Express zich niet echt sappel. Onderwerp van gesprek zijn vooral de kakkerlakken die een enkeling op de hotelkamer heeft aangetroffen, de ruis op het tv-scherm, het wegvallen van het netwerk voor de GSM, het gebrek aan goede restaurants, de superieure kwaliteit van de vodka, de oprispingen van het darmkanaal en de vraag of Tsjernobyl (op nauwelijks 300 km van Minsk, en de radioactieve wolk woei in 1986 precies over de stad) hier iets mee te maken heeft.
De Zweedse dichter Hakan Sandall, omschrijft Minsk als ‘een stad van de kwade geesten, die onverwacht tevoorschijn kunnen schieten.’ Hakan was getuige van een bloederig gevecht op straat, zonder dat er iemand ingreep. Ook de militia niet. En afgelopen jaar, zo krijgen we te horen, werd tegenover ons hotel een zestigtal jongens en meisjes doodgetrapt, tijdens een popconcert in de buitenlucht waarbij plotseling paniek uitbrak. Voor de ongelukkigen is een gedenksteen geplaatst op trappen van de metro, vlakbij het ‘monument van de verschrikking’ dat is gewijd aan de 992 Witrussische soldaten die zijn gesneuveld in Afghanistan. Dat laatste monument bevindt zich als een soort kapelletje van verdriet op een klein schiereilandje midden in het modderbruine, levenloze water van de Komsomol-rivier die zich als een door mensenhanden gegraven Hollandse poldervijver door de stad heen meandert. Dit eilandje is volgens mij de meest trieste plek in Europa. Als je de beelden bekijkt, zie je verbeten gezichten van huilende, boze moeders die portretten van hun kinderen (en van Jezus) meetornen. Soldaten houden er de wacht. Is hier dan alles dood, verderf en ellende? Het gemiddelde maandinkomen in Witrusland is ongeveerd vijftig dollar.
De beklemmende atmosfeer in Minsk blijkt weinig bevorderlijk voor de dichterlijke creativiteit. De helft van het schrijverskorps blijkt na een dag aan ernstige buikkrampen te lijden, de andere helft aan verschijnselen van paranoia of accute writersblock. De meesten krijgen geen pen meer op papier en schreeuwen in de lobby tegen de organisatie dat ze ‘weg weg weg!’ willen. Bashkim Shehu uit Albanie vertelt dat Minsk hem doet denken aan het Tirana van de stalinist Hoxha in de jaren zeventig. De Estse schrijver Karl Markus Sinijärv vertelt in nachtclub en striptease-bar Nightflight van zijn Kafkaeske droom waarin hij de badruimte op zijn hotelkamer bezocht, en de openingen op het toilet een voor een zag verdwijnen. Eerst versmolt de toiletbril met de toiletpot, toen verdween de toiletpot in de vloer, en vervolgens was er geen enkele deur meer in de ruimte. Enkel de typische donkere, gladde tegels resteerden die de binnenkant van alle publiek gebouwen in Minsk tot zulke naargeestige ruimten maken. De volgende dag heeft Karl Markus met dikke viltstift ‘Minsk gives you the creeps’ op een wit T-shirt geschreven.
De gebouwen in Minsk zijn van binnen nog erger dan ze van buiten lijken. Het stinkt naar kots, naar nooit geluchte ruimten, naar ellende. De liften werken niet, de verlichting evenmin. De trappengangen van de openbare gebouwen zijn gebouwd als mausolea, met smalle doorgangen en metershoge gladde muren.
Een van die mausoleum-achtige gebouwen, waarin Karl Markus zijn toilet zag veranderen, is het Schrijvers Huis in Minsk, ulica Frunze nr. 5. De scribenten van de literatuur Express zijn er de avond voor hun vertrek uitgenodigd om een tirade bij te wonen van de corpulente minister van cultuur tegen de oprukkende massacultuur, door hem de ‘Aids van de hedendaagse cultuur’ genoemd omdat ze de leescultuur verwoest en boeken degradeert tot saaie objecten. ‘Het probleem is dat je haar niet bij de grens tegen kan houden’, zegt de minister van een staat die haar eigen grenzen naar maximale kunnen dicht heeft getimmerd en de eigen bevolking gevangen houdt.
In de hal vindt een klein boekenbeursje plaats van een schamel aantal boeken dat de afgelopen decennia uit het buitenland is vertaald, en op de binnenplaats is er een kleine schermutseling als theatergroep Nihilnihilnihil intervienieert met At the End of Dark Times; Theatre of Psychical Inbalance. Twee jongens houden de glazen deur dicht die naar de binnenplaats voert, om te voorkomen dat de plaats ontruimd wordt door de autoriteiten. Twee hebben zich laten vastsnoeren op een stoel, en dragen KKK-achtige witte puntmutsen over hun hoofd. Hun lichaam is omwikkeld met electrische draad, en in hun mond zit een grote witte prop. De muziek bij het tafereel is van muzikanten die zich ‘Het Huis Waar Niemand Leeft’ noemen.
De autoriteiten, de militia en de Witrussische uitgevers doen of ze de theatermakers op de binnenplaats niet zien. Een portier gaat voor het raam staan, zodat er niet gefilmd kan worden. Vanaf het restaurant op de eerste verdieping probeer ik het merkwaardige tafereel alsnog te volgen. Het meisje dat heupwiegend bedient , Nastya Eliseeva, vraagt waar ik vandaan kom. Ze vraagt of ik wat wil drinken, en eten. Na een uur vraagt ze, in gebrekkig Duits, of ik met haar wil trouwen. ‘Meinherr, ja ich will hier weg, verstehen Sie? Belarus nicht gut.’
Voor ik mijn koffer pak, lees ik nogmaals die eerste zin uit de folder ‘Welcome to Minsk; Advertising Gide & Sity Map’: ‘We are certain that those who came here will remember the capital of the Republic of Belarus for a long time’. Per militaire escorte worden we teruggevoerd naar het station. Bij de grens met Polen barst er gejoel los in de trein. Het voelt alsof we zojuist aan de Cocytus zijn ontstegen.
Dit lied van Léo Ferré, is en blijft voor mij het schoonste chanson uit de sensibele wereld van het Franse Lied. Ik beluisterde het voor het eerst toen ik zestien was, na met deze dwarse zanger van de Amour Anarchie kennisgemaakt te hebben tijdens een gedenkwaardige geschiedenisles op het Titus Brandsmalyceum. Alwaar mijn onlangs overleden leraar Paul Offermans, ons met het unieke oeuvre van deze zwarte magier met de witte leeuwenmanen kennis had laten maken in het kader van een les over Mei ´68. Ni dieu, ni maitre werd door Paul tijdens de les gedraaid, op een aftandse platenspeler. Het bleek dat Ferré een klein universum aan ikonische verzen van de grote Franse dichters op muziek had gezet: Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Aragon. Door naar deze magistraal getoonzette verzen van de lyrische meesters te luisteren, leerde ik de Franse taal gaandeweg beter kennen. Een grootse liefde werd geboren. Alsmede een ferm geloof, dat poëzie en muziek even innig met elkaar verwant zijn als lichaam en geest. De tekst van dit magistrale lied, is lang een sluimerend mysterie gebleven. Een schimmige godin, die in een donkere grot verscholen bleef. Het heeft lang geduurd voor ik me aan een vertaling waagde. Het resultaat kunt u hieronder lezen. Ik hoop dat het lied u naar de keel grijpt, zoals het mij al vierendertig jaren van mijn leven doet.
La marée je l’ai dans le coeur
Qui me remonte comme un signe
Je meurs de ma petite soeur
De mon enfant et de mon cygne
Un bateau ça dépend comment
On l’arrime au port de justesse
Il pleure de mon firmament
Des années-lumière et j’en laisse
Je suis le fantôme Jersey
Celui qui vient les soirs de frime
Te lancer la brume en baisers
Et te ramasser dans ses rimes
Comme le trémail de juillet
Où luisait le loup solitaire
Celui que je voyais briller
Aux doigts du sable de la terre
Rappelle-toi ce chien de mer
Que nous libérions sur parole
Et qui gueule dans le désert
Des goémons de nécropole
Je suis sûr que la vie est là
Avec ses poumons de flanelle
Quand il pleure de ces temps-là
Le froid tout gris qui nous appelle
Je me souviens des soirs là-bas
Et des sprints gagnés sur l’écume
Cette bave des chevaux ras
Au ras des rocs qui se consument
Ô l’ange des plaisirs perdus
Ô rumeurs d’une autre habitude
Mes désirs dès lors ne sont plus
Qu’un chagrin de ma solitude
Et le diable des soirs conquis
Avec ses pâleurs de rescousse
Et le squale des paradis
Dans le milieu mouillé de mousse
Reviens fille verte des fjords
Reviens violon des violonades
Dans le port fanfarent les cors
Pour le retour des camarades
Ô parfum rare des salants
Dans le poivre feu des gerçures
Quand j’allais géométrisant
Mon âme au creux de ta blessure
Dans le désordre de ton cul
Poissé dans les draps d’aube fine
Je voyais un vitrail de plus
Et toi fille verte mon spleen
Les coquillages figurants
Sous les sunlights cassés liquides
Jouent de la castagnette tant
Qu’on dirait l’Espagne livide
Dieu des granits ayez pitié
De leur vocation de parure
Quand le couteau vient s’immiscer
Dans leur castagnette figure
Et je voyais ce qu’on pressent
Quand on pressent l’entrevoyure
Entre les persiennes du sang
Et que les globules figurent
Une mathématique bleue
Dans cette mer jamais étale
D’où nous remonte peu à peu
Cette mémoire des étoiles
Cette rumeur qui vient de là
Sous l’arc copain où je m’aveugle
Ces mains qui me font du flafla
Ces mains ruminantes qui meuglent
Cette rumeur me suit longtemps
Comme un mendiant sous l’anathème
Comme l’ombre qui perd son temps
À dessiner mon théorème
Et sur mon maquillage roux
S’en vient battre comme une porte
Cette rumeur qui va debout
Dans la rue aux musiques mortes
C’est fini la mer c’est fini
Sur la plage le sable bêle
Comme des moutons d’infini
Quand la mer bergère m’appelle
DE HERINNERING EN DE ZEE
Het getijde draag ik in mijn hart
En het komt weer opzetten als een teken
Aan de lijkwand van mijn zusje
Van mijn dode kind en van mijn zwaantje
Alles hangt ervan af hoe strak men de boot
Aanmeert in zijn gerechtigde haven
Uit mijn gewelf sijpelen tranen
Van lichtjaren en ik laat de koorden los
Van mijn ego ik die het spookbeeld ben
Van Jersey en nu op sloffen aan kom
Stoffen uit de mist om je mijn kussen
Met mijn riemen toe te werpen
En je als vanouds te vangen in mijn
Rijmen zoals in de luchttrillingen van juli
Waarin de eenzame wolf opgloeide
En door mijn vingers glipte
In het aardse zand
Herinner je je nog die zeehond
Die wij vrijlieten op ons woord
En die nu blaft in de branding
Van onze woestenij en zich voedt
Met het zeegras van ons necropolis
Ik weet zeker dat het leven daar
Nog zindert met longen van flanel
Waar het jankt om wat eens was
In de grijze kilte die ons roept
Ik herinner me nog onze avonden daarginds
Toen we sprintjes trokken door het schuim
En het kwijl op het bit van ons paard
Dat vervlokte op de rotsen die vergingen
O mijn engel van verloren pleziertjes
O gerucht van andere zeden
Mijn verlangens zijn sindsdien niet
Meer dan uitingen van eenzaam verdriet
En de duivel die voor ons zijn val zette
In de nacht en ons met zijn bleekheid
In bekoring bracht in het aanschijn
Van de paradijzen met de zachtheid
Van zijn vacht: hij lacht schuins
En verdacht in het zinderend schuim
Kom weer geile flirt uit de fjorden
Keer terug kogel uit mijn geweer
In de haven jammeren de fanfares
Vergeefs om de terugkeer van de kameraden
O zeldzame geur in het loof van de zomer
O weegbree en wei in het zilt van het lover
Toen ik vertrok en mijn hart openragde
Aan de zoemzang van je kromgetrokken ziel
Rond de wanordelijke welving van je kont
En jij en ik verwond achterbleven
In de lakens van de fijnste dageraad
Toen hield ik het voor gezien en bleef
Jij voor immer de groene deerne
Van mijn spleen
De schelpen die het gebroken zonlicht
Weerkaatsten in verdronken figuren
Klepperden als castagnetten
In de vale handpalmen van Spanje
God van het graniet heb erbarmen
Als de roep klinkt om hulp
Van het weekdier in zijn schulp
Wanneer uw mes de schelpen opensplijt
En ik zag wat men voorvoelt
Wanneer men in de kieren voelt
En het bloed vloeit waar het opwelt
Uit het merg dat wordt gekweld
En onze lichamen na alle geweld
Zich met mathematische precisie
Nader vlijen als twee prauwen
Op de baren van deze nimmer
Vlakke zee waaruit wij twee
Zo mag ik koppig blijven hopen
Als gevallen sterren ooit
Tevoorschijn zijn gekropen
Dit ruisen dat van ver gerucht
Geworden is, een liefde die
Onder het mom van vriendschap
Is omgebogen tot een klucht
Deze handen die me droegen
Deze handen die me sloegen
Tot mijn gebaren verstomden
En mijn bek ferm op slot
Wat nu resteert is slechts gerucht
Wat nu nog klinkt is slechts een zucht
Die me vervolgt zoals een bedelaar
Zijn vloek, een schaduw die
In donker slechts zijn tijd verdoet
Met het tekenen van figuren
In het zand voordat de vloed
Mijn rimmel en mijn schmink
Voorgoed wegspoelen in de gloed
Van mijn gekerfde gelaat
En ergens in de verte klinkt
Altoos het geluid van een deur
Die dichtslaat in de straat
Van de dode muziek
Het is gedaan met de zee
Alles is voorbij, op het strand
Blaat nu alleen nog het zand
Korrels die ik op afroep van
De herderin zee als schaapjes
Uittel op mijn geblakerde vel
Op 16 december 2019 is het precies dertig jaar geleden, dat de revolutie tegen Ciaucescu ontketend werd in Timisoara, Roemenie. Een moedige dissidente dichter genaamd Ion Monoran, had de euvele moed een trolleybus te kapen. En met zijn verzen op te roepen op te staan tegen het “Genie van de Karpaten” en diens misdadige ultra-communistische regime. Binnen een dag leidde de pop-up opstand van Monoran tot veertig doden die voor de kathedraal van Timisoara werden neergeschoten door de Securitate en een dag later verbrand op last van Elena Ciaucescu in Boekarest. Om de aftrap van de Revolutie uit 1989 te gedenken, en dichter Ion Monoran te eren, vindt er een internationaal poeziefestival plaats in Timisoara. Ik zal daar ook voordragen, samen met een twintigtal dichters uit diverse landen. Moge het Vuur van de Vrijheid vaardig blijven, over gans dit Europese continent.
Ion Monoran (b. 18 January 1953, Ciacova, Timiș county – d. 2 December 1993, Timișoara) was not only a representative personality for the culture circles in the Banat that were unaligned to the official line of the communist regime, but was also the demonstrator who was able to catalyse the spontaneous protest in Timișoara on 16 December 1989 and transform it into what is known as the Romanian Revolution.
A rebellious poet, an awkward figure for the official cultural canons of the communist period, Ion Monoran was “a Bohemian apparition in the paralytic landscape of committed literature, a poet with long hair, undomesticated by the Ceauşescuist theses, tolerated but rarely published, a problem-writer for the censors of the magazines [intended for young people] Forum Studențesc, Amfiteatru and Orizont. A leader of one of these magazines expressed at one point his concern regarding the sort of unaligned poetry that Ion Monoran was writing with a question that was to remain famous in Timișoara cultural circles: ‘What’s this, mate? You want to put the boot into poetry?’”(Armanca 2011, 55)
As far as the official communist cultural canons were concerned, the appreciation could not have been more just: Ion Monoran’s poetry was not only nonconformist, but also ironic and contestational towards the communist regime. Consequently, prior to 1989 Ion Monoran was very seldom published in the press, and his first volume of poems would appear only after the fall of communism, but also, unfortunately, after his own early death.
In spite of the fact that he was practically without a body of published work, Ion Monoran was one of the most well-known representatives of the cultural Bohemia of Timişoara before 1989. This cultural grouping of professional writers and non-professionals with literary aspirations constituted a form of resistance in the face of official communist propaganda. The representatives of this grouping, who numbered no more than fourteen or fifteen, had a number of meeting places: either the Pavel Dan Literary Circle, or the Cina restaurant, or the cemetery of Timișoara’s Rusu-Șirianu district. Timişoara’s cultural Bohemians also regularly met in the basement boiler-room of a four-storey apartment block, where Ion Monoran had his place of work. Obliged to find employment as an unskilled worker due to his expulsion from high school following his failed attempt to flee the country, Monoran was all his life downgraded in the social order. This did not prevent him from being recognised in the unofficial hierarchy of Timişoara’s Bohemians as a charismatic poet and member with equal rights, even a leader, of a group of writers who met at intervals. In addition to Monoran, the group was made up of: Traian Dorgoșan, Valeriu Drumeș, Ioan Crăciun, Rodion Vasilache, Nicu Stoia, Viorel Marineasa, Daniel Vighi, Gheorghe Pruncuț, Eugen Bunaru, Șerban Foarță, and Petru Ilieșu. These Timişoara Bohemians were perceived in local and national cultural circles as being unaligned to the official canons of the communist regime.
Ion Monoran already had a reputation as a rebel before he began to participate regularly in the informal meetings of the Timişoara cultural Bohemians. Basically, his option for a nonconformist career had its origin in his attempt in 1971 to cross the border illicitly. He was then in his final year of high school, and as a result of his “attempted flight” he was expelled. In the declaration that he gave to the investigators, which has been recovered by his family in the CNSAS Archive, Monoran mentioned that he wanted to leave the country in order to travel and to write poetry. For this reason, he only finished high school seven years later, by taking evening classes. In the meantime, he was employed as a worker and carried out his military service in construction, in conditions dangerous to his health, in a military unit where he worked alongside many common-law prisoners.
In the 1980s, Monoran became a well-known name in the alternative cultural world of the Banat, and especially Timişoara. He wrote a lot, although he hardly published anything. His work has a strong note of contestation of the communist regime, as would later be noted in the General Dictionary of Romanian Literature, published under the aegis of the Romanian Academy: “A component of the eighties generation, refusing any compromise, Monoran postponed his debut beyond the limits of his own life. His impulsive, abrupt, and often contradictory poetry, as well as his essentially contestational writing, maintain a permanent state of conflict, fitting the experience of a free, misunderstood mind” (Dicționarul general al literaturii române 2006, Vol. 4, 436-37).
In December 1989, Ion Monoran behaved in an extraordinary way during the first days of the Romanian Revolution. Retrospectively, in an interview for Radio Timișoara, he gave his perspective on those crucial moments for the transformation of an unorganised demonstration into an anti-regime protest: “When I got to Maria Square, there were no more than twenty-five people around Pastor Tőkés’s house. I went in among them and I said to them: ‘We’ve got to do something, but for that we need leaders, otherwise we’ll have the same fate as those in Braşov, in 1987! […] The first thing we need to do is to stop the trams, so we can be as many as possible, and then all of us to go to the Party County Committee!’ I stopped the tram that was coming from the North Railway Station. The driver, a young man of twenty-five to thirty dressed in a denim suit, was scared and started crying and begging us to let him go. I told him to get into the car and we took down the pantograph, calling the people in the tram to join us. As if by a miracle, not one passenger protested, and they all joined us. […] In a few minutes, 800 to 1,000 people had gathered in the square, and their number was growing at a dizzying rate. The crowd started to shout out slogans like: ‘Freedom!’, ‘We want heat!’, or ‘We want food for our children!’” Monoran’s recollection for the local radio station was replayed posthumously on the occasion of the twenty-fifth anniversary of the fall of communism in Romania (Both 2014).
In recognition of his crucial contribution to the outbreak of the Revolution of 1989, Ion Monoran was made, post-mortem, an Honoured Citizen of the city of Timişoara. A bust cast in bronze of the rebellious poet and revolutionary Monoran has been erected very close to the place where he stopped the tram in December 1989, and his name is now borne by the reading room of the Revolution Memorial in Timişoara and by a street in the city.
CHANT FOR ION MONORAN
by Serge van Duijnhoven
We all know the Desire
Most of us the necessity
But only few of us have
The Courage and the Bravery
As well as the Capacity
To be real and really
be Free
It takes courage
To take a nighttrain during
Daylight, to stop a tram
On iron clad and change
The wires of Time
The current of Life´s
Own electricity
It takes more than a President
Trump or a Statue of Liberty
For any universal claim to freedom
It takes more than a play for any
Pretention to be or not
To be
Free
Me myself I saw the most
Brilliant minds of my generation
Enslaved in their Freedom
And their Wealth. I saw most
Of us living under the Realm
Of their cellphones, paying
Mortgage to our Banks
Travelling with Airline Companies
Polluting Planet Earth
Annihilating Time with our
Games of Wars and Thrones
Living without Love but with
Maximum regret that we had
To live all of our lives to the
Max in a Zero Sum world where
Growth is just as paramount
As Fear or as Resentment
And where space was reduced
To a cake left in the rain
Of a city that just like in a worst
Nightmare never sleeps
And where the Oceans are
Covered in plastics, the fluids
Of a poisonous soup cooked up
In the cup of a bottomless pit
In order to be free
Me has to dis-connect with
All the matter that only seems
To matter so much to me
Me has to dive as deep
As possible to discover the grain
Of a state we call mind
Where freedom rings in the
Realms of space where there is
No such thing as gravity
Freemind is a state of mind
We call soul, a place where
All dimensions collide
In constant battle with the
Dark embattered Forces
Of the black hole that resides
In the center of each
And every living Galaxy
My consciousness slides
Into the abyss of the purest
Culpability: the awareness
That there is no such thing
As planet B
But many plans coexist under-
Neath the surface
I saw the brightest minds of
My generation defect into
The cells of a braintumor
The delusional idea of growth
Into perpetuity
Such is the current phase
But not the purpose of
Our humanity
We are the light engulfed
From heavenly fire
But instead of using it
For mutual enlightenment
We´ve used it most of all
To set our house on fire
All those who do not appreciate
Death, have no fucking clue
Of Life. But who does not mourn
The dead, has never loved
And in the end the love we take
Is equal tot he love we make?
And in the end, we all know
Is that awareness and that
Love and peace, not growth
And greed, are all we need
For what good would all this
Freedom be without
The purpose of our lives
Not to be busy or in business
But to love, to share
At the mercy of all our Ladies
Liberty
Russ Ciaucescu
TimisoarA
Criminalul
Asasinu
Securitate
Freedom takes the courage
To stop a tram on iron rails
To divert the course of Time
Into a trail of forceful Action
Freedom takes the courage
To be slaughtered in front
Of a cathedral. To defy old
Gods and shoot the Despots
Freedom is not a gift
A poison nor delight
It is a continual fight
An achievement
Day and night
It takes courage
Awareness and
Commitment
Peace Love and Liberty
For You, for Me
For All not just
For Some
Freedom is never
Gratis nor for granted
Or for free. Freedom
Is always conquered
Or achieved
It is as much an achievement
As an endeavour
A splendid fire as much
As a black star
Life is a Beach
And then you jump
I am the Alchemist of Freedom
Advocate of Words over Matter
Curiosity over Mercator City
Magic over dear old Mountains
Love over Hatred, Kindness
Over Fear, Liberty over Shackles
My credo: No More Chains
Peace, Love, Freedom
And Togetherness
Those are the four
Elements upon which
Our survival depends
Freedom Free From
Surveillance capitalism
We should be able to be
Who we are – and own
Ourselves in mind
Over matter as much
As in Data per
Capita
Freedom from
Intentional deceipt
And mercantile
Deception
Freedom from
Controlled control
Freedom from
Facebook, Google
And the ultra capitalist
People’s Republic
Of China
Let us face it here and now
In Timisoara: Xu
Is the new
Ciausescu
What we want is
Freedom from
(Lure) Models
Modern Data
Companies
Like Cambridgde
Analytica
Freedom from
Nigel Farage
Freedom from
Behavioral
Engineering
Freedom from all Newspeak
From all those hollow
Slogans from empty
Soulless hollow men
Their Future is Your
Privacy. Dig your graves
And make today
Mc Donalds Day
Be aware and do
Remember what we
So desperately
Forgot:
Love Is All
All Is One
Let freedom, wealth
And wisdom ring
Not for the few
But for
US
ALL
In flesh
As in blood a
Rumania, pillaged by the past
Surviving in a third rate present…
Freedom follows those who have the guts
To be honest, dare to dream
Of more tomorrows of a
Kinder kind, Freedom repudes
Ressentment, acknowledges the Self
With a sincere respect for others
All others, whomever they
May be, who dares to stop
A tram or take a ride for free
And has the courage not
To berieve or steal but to
Let go of all the anger, hatred
While loving all those that are
Dear to him or her
Are we by birth then all enchained
To the ends of Time, in all four
Corners of the Earth that we
Inhabit? Not if we show respect
NEMASTE and LOVE for all
Four Gods and Godesses that
Actually exist and of which
We ar made of:
In the Name of Mother Earth
The Sacred Water, All fresh Air
As well as the heavenly Fire
NEMASTE
Are we all by birth then chained
To the chuckles of our destiny?
Or is there a chance to break free
From the chains of our genes
Can we find the key that fits
The lock upon our soul?
No MORE CHAINS
Keine Kette Mehr
Geen kettingen meer
Bitte
Freedom is a hunger
Never to be stilled
A thirst never to be
Quenched completely
It is as frail as our
Condition, Thrilling as
Our will to succeed
As powerful as our passion
Is for our deeds, indeed
No hunger to crave for
No desire to burn for
No love to live for
No fresh air to breathe
Anymore
When one is young, one fights
For the freedom we long for
Once older, one acquires the
Freedom one deserves
Or does not
No More Chains
How many shackles are there
To saw, cut and break free
From
Der Sinn faellt nie vom Himmel
Der Sinn stiegt zum Himmel
Auf
Now the Sky may be your limit
But the Heavens are mine
Curiosity kills cats
But keeps humanity
Alive
We are just busy
Taking our radio´s apart
Looking for the music inside
And God may very well
Be just like our Liberty
A deity who very much
Likes to speak through dreams
Of man and words of children
As well as through the deeds
Of a frail and poor but all
But curtailed poet
Who one morning dared
To stop a tram and while
Switching off the electricity
Changed for good the course
Of history
Copyright Serge van Duijnhoven 2019
Ion Monoran, dichter uit Timisoara die Ciaucescu op de knieen dwong, op 16 december 1989
